Ferrol é un lugar onde tradicionalmente gustou cantar. Non hai comidas, ceas ou celebracións, que eu recorde, onde a longa sobremesa non se dedicase a botar boas cantadas acompañadas ou non dunha guitarra. Estes recordos remóntanse aos meus avós e posteriormente aos meus pais e familiares. Calquera reunión remataba da mesma forma, cantando aquelas abaneras e, mesmo, cancións populares feitas por ferrolanos para Ferrol e bisbarra. Mesmo existe unha noite, o 19 de Marzo, na que todas as agrupacións e coros saen á rúa dende tempos inmemoriais a cantar ás "Pepitas" que, en definitiva son as mulleres de aquí.

Por iso, Ferrolterra foi berce de grandes músicos con maior ou menor éxito, pero dedicou á música en corpo e alma. Antano con guitarras españolas e bandurras deron paso a grupos eléctricos e músicas modernas, dende Juan Pardo ou Andrés do Barro a Los Sprinters .


Los Sprinters foron o grupo musical por antonomasia de Ferrol, dos anos sesenta. Esta formación fundouse entre 1965 e 1966, cando xa outros paisanos seus, Los Player’s tiñan gravados un par de discos… Pero aínda así, Los Sprinters son a banda que perdura na lembranza, e é moi común hoxe en día, que cando a un ferrolterrán se lle pregunta pola música daquela época, este se refira a eles coma «os nosos Beatles».


No Ferrol da segunda metade da década dos sesenta, a música se vivía dun xeito moi intenso. Ademais de Los Player’s e Los Sprinters, existían outros grupos ferroláns coma: The Silver Dragons, Los Telstar, Los Frap, Los Zares, Los Redógenos, Los Truenos, The Wryders, o Grupo Jockeys, de Narón, etc… pero tamén solistas como Andrés Do Barro, Vicente Araguas Álvarez, Xosé Manuel Lasén «Marcof», Xoán Rubia Alejos (que era natural de Mugardos)…, dúos folk coma Emilio e Fernando, etc… E había un montón de lugares onde se podía tocar, en directo, coma o «Bambú Club», «El Parque», «Breogán»…
Xa nos 70 xurdiron bandas como Azucre ou Réquiem que deron paso a Los Limones e demais.

Tamén houbo un grupo de xente que aínda que non eran profesionais formaron grupos que actuaban en festivales en colexios, como por exemplo no Tirso.Algúns destes grupos eran os Stones, que tocaban polos Beatles e o os Rollings. Outro era "Emilio el mexicano" que tocaba por Jimmy Hendrix. Outros eran Alberto e Daniel que imitaban a Simon e Ganfunkel.

Pero, que é hoxe da música rock en Ferrol e Ferrolterra? Poidovos mostrar un avance.

Un dos grupos máis destacables de pop rock son os Padel Rock , a continuación vai unha entrevista que lle fixen a Marcial , o batería deste grupo ex batería dos limones , e un bo amigo meu.

Na actualidade en Ferrol contamos con moitos futuros talentos da música en todos os ámbitos e estilos. Aínda que non contan con "padriños" que os axuden a ter éxito, pero a pesar de todo non perden as ganas de seguir disfrutando da música.

Para rematar vouvos presentar a miña prima , futura pianista dalgún grupo de estes.

LENDAS DE GALICIA

Non podemos falar de cultura galega sen falar do tema da morte en Galica.Dende sempre oín na miña casa as historias e lendas de aparecidos que meus avós contaban á miña nai e aos meus tíos cando estes eran rapaces . Historias que sucedían ou sucederan cando eles eran novos, a parentes, veciños ou a eles mesmos.

Un dos temas principais desas historias é o tema dos aparecidos e das visións premonitorias. Agora ides a ser partícipes das historias que se lembran na miña casa: 

Doutro dos temas dos que non nos podemos esquecer é o da Santa Compaña.É unha das moitas lendas sobre o tema da morte que hai en Galicia, e a pesar de que non se encontran testemuños escritos sobre ela ata o século XIII, para achar as súas orixes hai que remontarse a tempos ancestrais e a distintas tradicións.

En que consiste a lenda da Santa Compaña?

Normalmente, as ánimas circulan en dúas fileiras, xeralmente envolvidas en sudarios brancos, (nalgúns debuxos poden encontrarse de negro), coas mans frías e os pés descalzos. Adoitan levar nas súas mans unha luz, xa sexa un facho, unha vela ou un candil, poden ser mesmo ósos acendidos. Tamén é frecuente que vaian tañendo pequenas campás e que deixen ao seu paso un tenue olor a cera acompañado dun suave vento (sinais que nos permiten saber que a comitiva está a pasar). Á fronte vai un espectro de maior tamaño, chamado Estadea.


A procesión ha de ir encabezada sempre por un vivo, o cal porta unha cruz e ha de guiar ás ánimas polos camiños da comunidade, dende o cemiterio ata a casa das vítimas previamente elixidas. Este guía é a primeira persoa coa que se encontran, normalmente nunha encrucillada de camiños (é máis probable que isto sucede na Noite de San Juan ou en Samain), que é obrigada a incorporarse á comitiva, levando, ademais da cruz, unha vela que lle entrega un dos espectros e un caldeiro de auga bendita, e estando obrigada, ademais, a non volver nunca a cabeza cara a atrás. O vivo só pode librarse da pena entregando o facho, coma se fose un relevo, a outro viandante que se encontren no camiño ou ben facendo un círculo no chan, cunha rama de oliveira bendicida no domingo de Ramos (porque é a única que preserva dos enganos do demo), e encerrándose nel.
Como toda lenda, a que nos ocupa tivo tamén diferentes versións: algunhas sinalan que entre os membros da comitiva figuran tres vivos: o guía (que porta a cruz e o caldeiro), o campanillero e outro que pecha a procesión e que é o que vai morrer. Noutras, as ánimas portan un ataúde aberto no que xace o próximo defunto.

Cre tamén que o condenado a facer de guía nesta fúnebre procesión non recorda nada durante o día, e que vai enfermando pouco a pouco ata que morre. Os seus veciños poden saber que está condenado pola súa delgadeza e palidez extremas, pois cada noite a súa luz é máis intensa e cada día a súa palidez é maior; como non se lles permite descansar ningunha noite, a súa saúde vaise quebrando pouco a pouco ata que morren, e por iso cre que quen se encontra coa Santa Compaña é porque lle queda pouco tempo de vida.


Non todos os mortais poden ver a Santa Compaña. Segundo a tradición, só certos "dotados" poden facelo: aqueles que de nenos foron bautizados por erro co óleo dos defuntos.
Por que as ánimas dos mortos vagan polos camiños buscando os vivos?
Hai varias respostas para esta preguntas, en función da versión da lenda que se estea a manexar. 

Para entender estas dúas causas hai que acudir tamén á tradición relixiosa. Antigamente, enterrábase a xente cun hábito pechado que era a vestidura necesaria para entrar no ceo e no purgatorio, pero ese mesmo hábito era tamén o que impedía á alma facelo se quedaba algunha culpa pendente, polo que sen que lle "resgasen o hábito" non podían saír da súa pena eterna e era entón cando se aparecían aos vivos.

Había tamén un ritual para estes casos: o que os sacerdotes facían entón era trazar dous círculos, un na terra e outro no ceo, e unha cruz protectora, resgarse as vestiduras (o hábito que leva posto, de aí a orixe desta expresión) para que poida saír a pena que o atormenta e conte o que hai que facer para liberalo.


Como poden protexerse os mortais da Santa Compaña?

Antigamente, ao final da misa, o sacerdote dicía unhas oracións para protexer os fieis destas aparicións. Ademais diso, a tradición popular engade cousas como levar enriba escapularios, obxectos sagrados, allos ou castañas de indias.
Todo iso a xeito de prevención, pero cando a procesión de almas está nas proximidades, o mellor é non se asomar ás ventás, pois se nos ven quererán entregarnos un cirio branco para que llo gardemos, volvendo ao día seguinte recollelo e arrastrando con el aquel que llo gardou



Se a pesar de todas as precaucións anteriores, topamos coa procesión e queremos salvar a nosa alma, hai que facer o seguinte:

Apartarse do seu camiño, non os mirar e facer como que non se lles ve.

Facer un círculo no chan con "la estrella de Salomón "(6 puntas) ou unha cruz dentro, meterse dentro deste círculo, rezar e non escoitar a súa voz. Coller algo, para non poder coller a cruz e mesmo facer coas mans algún sinal como os cornos ou a "figa", e, por suposto, non coller nunca a vela que nos ofrezan. Segundo a tradición popular, tamén é útil subir os chanzos dun cruceiro e exhibir unha cruz no caso de que se leve este tipo de amuleto. 

Un exemplo podémolo ver neste fragmento de película baseada na obra de Wenceslao Fernández Flórez, O Bosque Animado.:


http://www.youtube.com/watch?v=iC8abDI4QF8

A MOVIDA VIGUESA

 

A primeira metade dos oitenta albergou anos cargados dunha convulsión xeneralizada no político, o social e o cultural. Xunto ao batifondo madrileño, movemento propagador dunha nova expresión cultural, case extinta por entón, o batifondo vigués alzouse coa bandeira da reivindicación xuvenil a través dunha música con fortes raíces locais. Os garitos de moda entre a xuventude galega comezaron a lanzar un novo berro de guera: "Madrid escríbese con V de Vigo". Esta cidade emerxía como novo foco de inquietude fresca promovendo un amor pola música alternativa do momento: o punk rock. Vigo era sinónimo de vida, de valentía rompedora, deverstilidad musical e de nerviosismo social. A reconversión naval golpeou duro entre a clase traballadora.

Houbo un antes e un despois no planeta pop galego. Emilio Alonso publicou hai pouco máis dun ano a súa crónica ‘Vigo a 80 revolucións por minuto’ (Xerais), que sitúa o acto fundacional da movida no concerto que ofreceu Siniestro Total no cine Salesianos da cidade olívica o 27 de decembro de 1981. Dos siniestros orixinais permanece unicamente na banda Julián Hernández, quen, segundo Javier Soto, incorporado algo máis adiante, «dálle continuidade ao grupo como principal responsable das letras».Foi tamén no primeiro ano da década dos 80 cando Miguel Costas xuntou os Aerolíneas Federales, banda que adquiriu a formación chamada «clásica» en 1984, coa incorporación de Rosa e Coral, responsables duns coros sen os que é imposible concibir ‘Soy una punk’ ou ‘No me beses en los labios’. Nese ano, rexistraron Os Resentidos as súas primeiras músicas no mítico EP ‘Surfin’ CCCP’, compartido con Siniestro.

Pero imos por partes, a principios de 1981, uns poucos nuevaoleros -as ovellas negras dalgunhas familias "ben" de Vigo- fartos da mediocre e anticuada oferta musical dos bares da cidade, empezaron a reunirse no pub Angara, atraídos por ser este o único local que entón se atrevía a picar new wave, a cargo do DJ Alberto Dotras (DJ que xunto a SusoLP tamén tivo ese mesmo ano un programa de new wave en radio popular de Vigo chamado Zig-Zag). En Angara non só escoitábase a mellor nova onda internacional e madrileña, senón tamén as primeiras maquetas de grupos locais como Mari Cruz Soriano y los que arreglan su piano, cuxo tema tecno-punk "Las tetas de mi novia" foi a sensación caótica máis reveladora da revolución cultural que se aveciñaba. "Mari Cruz Soriano y los que arreglan su piano" cambiou entón o seu nome polo de Siniestro Total, e a caixa de ritmos que usaban nas súas maquetas pola clásica batería de rock. A primeira formación de Sinistro Total estaba formada por German Coppini á voz, Julian Hernández á batería, Miguel Costas á guitarra e Alberto Torrado ao baixo. Nos seus inicios eran antiacadémicos e desafiantes, cunha posta en escena que recordaba á dos británicos Sex Pistols, aínda que en realidade moitas das súas primeiras cancións eran sensacionais versións dos Dead Kennedys ou do Gruppo Sportivo.

As primeiras actuacións de Siniestro Total tiñan lugar no Satchmo, un pequeno club de jazz frecuentado por progres e pseudo-intelectuais (Pe-Ene-Enes, isto é Profesores No Numerarios) que non daban crédito ao escoitar cancións frenéticas como "Las tetas de mi novia", "Mata hippys en las Cies" ou "Ayatola no me toques la pirola". Os Pe-Ene-Enes non só estaban desconcertados por Sinistro Total, senón tamén polos poucos pero desmadrados grupies que "invadiron" o Sachtmo bailando as enxeñosas cancións de Sinistro Total ao estilo pogo (desenfreados choques corpo a corpo), á vez que, entre canción e canción, prorrumpían á banda o berro de " Cabrones! " non como insulto senón como unha especie de aplauso irreverente que nesa época se convertería en todo un trazo de identidade para os grupies. Nin que dicir ten que en pouco tempo os grupies gañaron adeptos ata conseguir o dominio do Satchmo. Non en van, o éxito irresistible das sorprendentes actuacións de Sinistro Total levou aos propietarios do Satchmo a cambiar radicalmente o look e a orientación do bar, enfocándoo cara a unha estética máis nuevaolera e moderna.



Musicalmente falando, foi unha etapa insólita que se caracterizou pola convivencia en tolerancia de múltiples e diversos estilos, ata o punto que acaparou toda a vangarda musical da época: punk, pop,tecno, reggae, skai, funk... cohesionar nunha nova onda de optimismo creativo. Bo exemplo é que os grupos do incipiente batifondo vigués non tiñan ningún prexuízo en usar caixas de ritmo ou rototones electrónicos xunto a guitarras eléctricas dos máis punk.

A pesar de todo, en Vigo este movemento continuou sendo minoritario, xa que era menosprezado por unha maioría que, por prexuízos, aínda repudiaba a nova onda, especialmente a española. E só cando Sinistro Total obtivo repercusión nos medios de comunicación nacionais, comezou en Vigo a aumentar considerablemente o número de grupies e adeptos á new wave.



Derrubáronse tabús, e nese momento German Coppini, cantante de Sinistro Total, deixou a banda para formar, xunto ao multi-músico Teo Cardalda, un orixinal e sofisticado dúo chamado Golpes Bajos. O grande éxito nacional de crítica e de vendas de Golpes Baixos desatou a euforia posmoderna en Vigo. Ao pouco tempo, o reducido espazo do Satchmo obrigou os seus propietarios a cambiar de local por un de maiores dimensións situado nos arredores de Vigo: OKremlin. O Sachtmo pechou as súas portas na noite de fin de ano de 1982 cun mítico concerto dun novo grupo chamado Aerolíneas Federales, integrado por Miguel Costas (tamén de Sinistro Total) á guitarra, Silvino ao baixo e Flechi á caixa de ritmos e ao espectáculo en escena.







En menos dun ano, en pleno centro da cidade abríronse clubs por todas as partes ávidos de modernidade, entre os que destacaron El Manco na rúa Lepanto e Ruralex (hoxe Vademecwm). Foron os momentos máis exuberantes do batifondo vigués que alcanzou o seu cénit entre 1983 e 1984 coa xeneralización da postmodernidade -movemento cultural caracterizado pola atención ás formas e a carencia de compromiso social-. Foi unha época tremendamente divertida, de total desenfreo, lexitimado pola conciencia colectiva de estar a facer algo grande.

Pero a chamada movida comezou o seu declive a mediados dos oitenta, cando intrusos, xornalistas, empresarios e políticos oportunistas corromperon o espírito libre e creativo do batifondo. A faena rematouse a nivel nacional coa inevitable absorción das compañías discográficas independentes por parte das multinacionais. A pesar de todo, aínda xurdiron honrosas bandas como Os Resentidos, liderados por Anton Reixa. Xa o vaticinaba German Coppini cando cantaba: "Malos tempos para la lírica".

A Movida Viguesa pasa á Historia

‘Galicia caníbal’, o musical


Vigo estreou en xullo de 2012 o musical ‘Galicia caníbal’, unha idea de Antón Reixa para reivindicar a movida galega. Máis de 250 persoas fixeron as probas en Santiago para integrar o elenco deste espectáculo, que ten como director de escea ao dramaturgo Quico Cadaval.Son trinta cancións que escolman o que foi a música galega e, di Cadaval, «é un espectáculo interxeracional, e non unha operación nostalxia». O musical está producido por Filmanova e Estrella de Galicia e conta coa achega do Centro Dramático Galego.



Aquí podedes ver unha pequena mostra:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=ryEUFuWDyZM
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=UwS-coeTRaE

Onde están agora??
http://www.rtve.es/alacarta/videos/aquellas-movidas/aquellas-movidas-galicia-canibal/1675824/

Imos a celebrar os 150 anos dos Cantares Gallegos de Rosalía,e dende esa data ata hoxe son moitos os homes e mulleres que puxeron nome á nosa cultura.Algúns dende aquí e outros dende alén dos mares ,como Castelao e outros,como o celebrado no 2011 Lois Pereiro ,que puxo ás letras do abecedario unha porción de Galicia no seu poema Que é Galicia que vos paso a escribir:



LOIS PEREIRO.


A. Auga. Aire. A Amnesia do vencido, a Atracción do Abismo, a Árbore xunta á Árbore, e a alegría do espazo circundante. A alma é o Atlántico e é o cantil o corpo da súa chamada Atroz.

B. Barroco: a Beleza usual feita materia en pedra no Bordo do Bosque omnipresente.

C. Calma. Castelao, Curros, Cunqueiro, Cultura, Celebración e Culpa: unha conciencia Céltica do Cosmos.

D. Difícil definir esa Dor, Dobregar o Destino, conseguir que o Desexo nos siga sendo útil. (Diluvia)

E. Espiral no Espazo Esférico. Emigración: Estímulo do noso Exilio interior que nos leva polo leste cara a Europa, polo mar cara ao Éxito e cara á Enfermidade, e sempre cara ao Eterno Extrañamento do Espírito.

F. Fogo de Fogar. Fantasía. Fábricas, Febre e Formas do Futuro, Figuras do pasado. O Fenómeno atmosférico da Felicidade, e todas as Festas do mañá...

G. Gráficas do Granito, auga e silencio, onde transborda a alma da Gulfstream. O xemir das Gaitas, e no carácter esa amable presenza da Graxa.

H. Historia: Herbicida o esquecemento. A Humidade, o "Horror vacui" e a Humildade impídennos converter a Historia en Heroísmo. Nosa Herdade adestrada na fuxida, coa sabedoría das feridas vellas, por nosas propias mans soamente vencidos.

I. Ironía: arte de converter o Inferno nun conto de Inverno.

J. Son oriental. Rotundidade sureña.

K. Kilowatios por terra mergullada.

L. Loito: manchas na paisaxe, bólas negras sobre o tapete verde.

M. Lega Mortos o Misterio da Música, pero o Miño vaise levando ese Misterio ao Mar.

N. Norte. Noite. Néboa. Negro: materia poética nacional.

Ñ. Nh/ gn/ ñ.

O. Oeste: "Galicia atende e obedece á chamada do Oeste" (R. Otero Pedrayo). Tantos séculos de Ofensas e de Esquecemento crean anticorpos no Organismo dun pobo, e esa continua Ofensa da historia xerará no Orgullo deste pobo apracible o destrutivo Osíxeno do Odio, a Obsesión do fracaso e da culpa.

P. Poesía. Patria. Paixón. Perigo de extinción, perdidos en nosa propia Pureza, da necesidade de ser un Pobo. A nosa indiferenza alimentará o Proceso de autoxenocidio que vivimos. Paisaxes dispersas, aliñados entre os Perfís do Pasado, coa Presenza dunha vexetal sensación de eternidade. Paixón e Poses "punk", reflexos Postmodernos e altas horas nos diques urbáns da noite.

Q. Química da dor Quintaesencia do medo. Aí, pegado a min, quen ri?

R. Río: o Rumor da vida, a Relixión das augas. As Risas xorden sempre onde Reina a calma, na quietud profunda de quen coñece o Risco e domínao. Rural: corre sangue Rural por estas veas; e se algunha vez a Razón opón Resistencia, recoñécese o galego na terra, na lenta vitalidade da árbore, na invencible Resignación da herba.

S. O Son da Soidade e o Silencio. O Salvaxe Sarcasmo dos Soños do presente, e a Silente atracción polo Suicidio: o Sil. O Miño é o noso Sangue, o Sil a súa Sombra. Serenos e Sombríos, finalmente transcende o Sorriso astuto.

T. Terra. E o Tempo, e o Trastorno e as súas Tebras. A Tradición dunha triste Tenrura. A Terra é o principio, e todo existe nela e para ela.

U. Utopía: compaxinar o desexo e a necesidade dos nosos soños.

V. Vacas en Vales mollados, e a férrea Vontade dos Vellos encadeados á terra, co Vicio do seu fatalismo escéptico. Verde. Verde e máis Verde sobre outros Verdes, e por detrás: Verde.

W. Whisky: noite urbana. Galicia é Wagneriana, ou é máis ben un Wolfgang Amadeus enfermo de paisaxe, soñando con Sibelius?.

X. 25 de Xullo.

Y. e

Z. Fin
E con todo isto e aínda así,cando os rapaces xa non sentimos vergonza ó falar en galego e non é de mala educación contestar no noso isioma a un castelánfalante ,aínda así ,hai nos xornais preguntas sen resposta coma a que se fai Manuel Rivas :De quen é o idioma galego? Porque todos sabemos que temos unha cultura propia ,un idioma propio,pero por que non o normalizamos ? Sen idioma hai cultura?Aquí vos deixo a reflexión de Manuel Rivas.Para reflexionar e actuar.


De quen é a lingua galega?



O galego non é patrimonio de ninguén. Esta é unha das frases estrela, das que alumea en neon, no discurso político dos que hoxe gobernan na maioría de institucións galegas.

Eu gusto tanto como o señor presidente desa declaración anarquista, non posesiva, verbo da lingua. No fondo, somos dous libertarios, o presidente e mais eu.

A lingua galega non pertence a ninguén, señores! Un patrimonio sen cancelas, sen dono. Vai vadía polos camiños da terra, do mare, do mundo. O idioma galego é como o campo da festa, como as praias, como a auga dos ríos, como o autobús do Inserso, como o canto da cotovía. Como o vento que abanea o herbal. Como a luz do faro.

Como o día e a noite.

—De quen é a lingua galega?

—De ninguén! —responde moi aleuto o voceiro de garda.

E engade moi rufo: “Ninguén, ninguén!, pode apropiarse do galego”.

Eu gusto, si. Mais logo teño un custodio contraditorio, anxo ou demouchiño, non sei, que me importuna na orella: “Pois se non é patrimonio de ninguén, o perigo é que ninguén se ocupe del. Olla as beirarrúas cheas de lixo, as praias con construcións ilegais, as caixas de aforros espoliadas... ¿E non será iso porque algúns pensen que a non ser propiedade privada pois non merece ningún respecto?”.

—Home, non pretenderá privatizar a lingua!

Pois hai algúns ultraliberais, como Murray Rothbard, profesor da universidade de Las Vegas, que mesmo defenden a privatización do aire que respiramos. A súa lóxica semella esmagadora. Para exercer un dereito hai que ter a propiedade correspondente. Por exemplo, para exercer o dereito á libre expresión pública debes ser propietario, ou pagar o aluguer, dunha sala onde falar. Pois así, se deixaramos a Murray Rothbard, discípulo de Hayek, a política de normalización do galego, o que faría é vendelo, adxudicalo nunha poxa. E se cadra esta lingua vale moito máis do que algúns pensan. Nesta abellariza enxamearon as palabras que andan en bocas portuguesas, brasileiras, angolanas, timorenses... O Goberno debería falar co seu deputado Pedro Arias e que faga un Informe de rendibilidade neogaleguista.

Imaxinen a noticia: “Vendido o galego nunha poxa na Christie’s de Londres. O idioma foi adxudicado a unha empresa chinesa. Só cos palabras que compoñen Negra Sombra agardan recadar o actual 2% do actual PIB de Galicia”.

Non, o galego non está en poxa, mais semella ás veces, moitas, que segue a ser tratado como unha mercadoría de segunda man. Dende logo, polas administracións. Un exemplo. É imposíbel encontrar en Facenda en galego moitos dos impresos fiscais, malia existir a demanda. Nin sequera podes gozar dese masoquismo de declarar trabucos en galego! Vense de coñecer outro dato: o que recibe da Xunta cada ano a fundación Cela é 44 veces superior a todo o apoio para o labor, inxente, da Asociación de Escritores en Lingua Galega. Mais tamén hai xente que privatiza a lingua non como unha propiedade senón como un problema. Esa xente que profesa nos foros ou que se pon a predicar na radio ou no medio do bar cunha pregunta por bandeira: “Pero, para que serve o galego?”. Hai mesmo un personaxe ben curioso, que adoita ser dos primeiros en espetar esta pregunta, e é o tipo que só fala galego e un pésimo castelán: “Pero, para que carallo serve o galego?”. Que unha pregunta así a faga unha persoa que leva boa parte da vida valéndose desa lingua éche un misterio do Pentecoste. Home, ao mellor é un infeliz e bótalle a culpa á lingua. Mais as linguas son xenerosas. Queren a calquera boca. O único que ten que facer a boca é chamar por unha palabra, por unha frase, por unha taco, por unha canción, e aló van, contentes á boca, como dicía o Don Quixote: “Este libro é feliz pois vai buscarvos”.

Así que na vez de teimar no retrouso de que o galego “non é patrimonio de ninguén”, mellor sería dicir que é patrimonio da xente toda. De quen o emprega e de quen non. De quen o respecta, aínda que non o fale, e de que non respecta, aínda que o fale. A xente pode ter prexuízos. A lingua, non. Está aí, por se alguén a quere, e brinca aos labios nun santiamén, sen preguntar de que idea ou partido é a boca que se abre.

Mais cómpre lembrar que se o idioma está aí é porque hai bocas que terman del. Os patrimonios, públicos ou privados, esmorecen e extínguense se non hai quen teña conta deles. E o galego non só é un patrimonio da xente galega. A súa custodia é unha obriga que se ten coa humanidade.

O 17 de maio, en convocatoria de Queremos Galego, en Santiago, saíron á rúa miles de persoas. Encheron a Quintana. Dáse a cifra de vinte e cinco mil. En todo caso, moita xente. Neste tempo, e en día festivo soleado, aínda que sexa festa das Letras, xuntar tantas almas e moito xuntar. É a expresión dun desacougo fondo. Nin un só partido, nin unha asociación nin sindicato é quen hoxe dunha mobilización así se non hai sentimento forte detrás.

Un sentimento de perda. Porque non só perturban as perdas económicas, o déficit nas contas, os buracos nas finanzas. Se non somos quen de querer a lingua que aquí naceu, como imos soster o que as palabras nomean?

O Goberno só se preocupou de sinalar co dedo a afiliación dos denunciantes e ignorar unha vez máis a denuncia. Disque había nacionalistas, ecoloxistas, vexetarianos e mesmo algún otorrinolaringólogo.

—E que a lingua non é patrimonio de ninguén!

Non. De señor ninguén é só o silencio.



http://ccaa.elpais.com/ccaa/2012/05/31/galicia/1338491159_380013.html