Sacada por min |
"A viaxe non remata xamais. Só os viaxeiros rematan. E tamén eles poden subsistir
en memoria, en recordo, en narración... O obxectivo dunha viaxe é só o inicio
doutra viaxe". José Saramago.
Hai
moitas viaxes, moitos camiños e moitas maneiras de viaxar.
Sacada por min |
VIAXES POR TERRAS
DE GALICIA
Santo André de Teixido
Somos os galegos xente de tradicións e
costumes ,de mitos e lendas ,conservadores de orixes
e coa certeza de que a nosa terra de morriña e saudade
garda rincóns para soñar.Uns deses lugares é Santo André Teixido,terra do meu
avó materno ,terra que aprendín a querer e que adoito visitar polo menos unha
vez ao ano.Gústame facer esa viaxe a pé ,andando
,disfrutando do camiño e das vistas espectaculares que nos regala a natureza
,e, ao mesmo tempo tratando de manter viva a tradición de ir camiñando a ver o
Santo.
Sacada por min |
Camiño cara a Santo André.
Trece quilómetros dende Cedeira para iniciar a viaxe cara ao que algúns consideraban o lugar onde
empezaba o averno grazas a unha das súas lendas:
"Vai de morto o que non foi de vivo".Está ben
indicado e lévate por medio de natureza viva e de casas en proceso de
restauración ata chegar ao camiño vello, alí onde antigamente comezaba a
ofrenda e onde aínda hoxe, deixamos a nosa, xa que as pedras dos milladoiros ,dice a lenda, "falarán no xuízo
final" para dicir que almas cumpriron coa promesa de ir a Santo André.Baixo
as sete costas e atópome con moitos romeiros que veñen de visitar ao Santo
.Chámame a atención unha muller que sube descalza .Falamos con ela e
preguntámoslle por que vai así.Ela nos conta que tivo a súa filla moi
enferma.Os médicos dicíanlle que non se podía facer nada.Pero deseguida
lembróuse de Santo André ao que pedíu con grande fe que sanara á súa filliña .E
sanou .Dende aquela,ven todos os anos ao santuario a agradecerlle ao santo o
que fixo por ela.
Ao chegar ,vou coma sempre a visitar ao meu
tío Antonio,que con 85 anos ,aínda que non o creades é o campaneiro do
santuario .Cando queirades volo presento.Coméntolle o que vin na costa e
cóntame que dende sempre recorda aos romeiros ,e tamén me dí que como
antigamente non había estrada ,moitos destes romeiros quedabánse a durmir nas
casas dos lugareños pois non había nin hai ningunha hospedaxe.Parece incrible
que sendo o segundo lugar de Galicia en peregrinacións esté así a situación .
Agora vouvos levar por Santo André…
Despois de visitar a
capela, baixo cara á fonte dos tres canos. Bebo dos tres e pido un desexo para
volver tras os meus pasos polas costas e polos recordos, onde non debemos
deixar de falar cos paisanos e comprar os sanandresiños:
as figuras feitas de pan e pintadas a man que representan a San Andrés, ao Pez...As boas
rosquillas e recoller a " Herba de namorar" ( Armeria pubigera ) que,si sufrimos mal de amores, axudaranos a recuperar ao noso amado.E deixo este paraíso celta,
ancorado no cume dunha elevada montaña, nos acantilados máis altos de Europa, como
unha fortaleza de difícil acceso, onde ás veces, só poden entrar os mortos. E
déixoa sabendo que a viaxe non remata, que son os viaxeiros os que se
transforman.
No hay comentarios:
Publicar un comentario